ژله یک ماده اصلی در برخی از غذاهای محبوب از جمله دسرها، آب نبات ها، استاک، کنسومه و آسپیک است.
این ماده ای همه کاره است که علاوه بر افزودنی غذا، کاربردهای دیگری نیز دارد.
در شکل خالص آن، ماده ای زرد کم رنگ، بی بو و تقریباً بی مزه است.
هنگامی که پودر ژله فرمند کیلویی با آب و سایر مواد مخلوط می شود، می تواند غذاهای بسیار جذابی را با احساس خوشایند ایجاد کند.
ژلاتین از جوشاندن کلاژن به دست آمده از حیوانات تولید می شود.
کلاژن فراوان ترین پروتئین در بدن حیوان و انسان است و در بافت همبند یافت می شود که بافت های دیگر را به هم متصل و پشتیبانی می کند.
کلاژنی که برای تولید ژلاتین استفاده می شود عموما از پوست خوک، پوست گاو یا استخوان گاو به دست می آید، اما گاهی اوقات از پوست ماهی نیز به دست می آید.
همانطور که گاهی اوقات تصور می شود از شاخ یا سم اسب ساخته نمی شود.
ژلاتین به صورت پودر یا ورقه ای به نام برگ فروخته می شود.
هنگامی که محصول جامد به آب داغ اضافه می شود، مخلوط مایعی به نام کلوئید تشکیل می شود.
این مخلوط با سرد شدن غلیظ می شود و در نهایت به ژل تبدیل می شود.
ژلاتین عملکردهای مفیدی فراتر از آشپزخانه دارد. به عنوان مثال، برای تشکیل درپوش ژل برای داروها استفاده می شود.
همچنین در انواع لوازم آرایشی، درمان مو و صنایع دستی استفاده می شود.
مشکل در رژیم های غذایی خاص
ژلاتین در صنایع غذایی کاربرد فراوانی دارد اما افزودن آن به غذا برای افراد خاصی مشکلاتی را ایجاد می کند.
برخی از افراد به دلایل مذهبی یا اخلاقی به استفاده از ژلاتین اعتراض دارند زیرا از بافت های حیوانی تولید می شود یا به دلیل اینکه از بافت های حیوانات خاص ساخته شده است.
