بلوک یکی از قدیمی ترین و شناخته شده ترین مصالح ساختمانی است که وجود آن از 7000 سال قبل از میلاد در قسمت جنوبی ترکیه امروزی و همچنین در منطقه اورشلیم به اثبات رسیده است.
در آن زمان بلوک هبلکس زنجان را از خاک مخلوط با آب می ساختند که در آفتاب خشک می شد و سپس می سوزاند تا دوام بیشتری پیدا کند.
این ماده هم از نظر مقاومت و هم از نظر اینرسی حرارتی (حفظ خنکی در تابستان و گرما در فصل سرد) مؤثر بود، که به آن کیفیت های دیگری اضافه شد که امروزه نیز معتبر هستند.
تنظیم طبیعی رطوبت در اتاق ها، عدم وجود برخی از ترکیبات مضری که ممکن است در داخل آزاد شود.
بقایای اولین خانه‌های خشتی در قلمرو عراق امروزی، در منطقه‌ای بین رودهای دجله و فرات، جایی که تمدن شکوفا شده بین‌النهرین هزاران سال پیش در آنجا شکل گرفت، کشف شد.
مصریان باستان از خاک خشک و سوخته به عنوان مصالح ساختمانی استفاده می کردند، شواهد موجود در مناطقی مانند هاراپا بوهن و موهنجودارو.
نقاشی‌های روی دیوارهای مقبره تبس، شهر باستانی معروف در کرانه‌های رود نیل، بردگان را در حال مخلوط کردن، تقسیم کردن و حمل و نقل خاک رس برای تشکیل بلوکهایی که در زیر نور خورشید می‌گذارند، نشان می‌دهد.
بعدها، رومانیایی ها بودند که بین بلوکهای خشک شده در آفتاب و بلوکهایی که در کوره های مخصوص طراحی شده بودند تفاوت قائل شدند تا مقاومت آنها را افزایش دهند.
از آنجا که آنها ترجیح می دادند مواد را در بهار تولید کنند، رومانیایی ها محصول نهایی را بیش از دو سال نفروختند یا استفاده نکردند.
استفاده از اجاق‌های متحرک به آنها این امکان را می‌داد که در سرتاسر قلمرو امپراتوری روم، این مصالح ساختمانی را معرفی کنند، که هر کدام با نشان لژیونی که بر تولید نظارت می‌کرد، مهر شده بود.
